Eerste dagen vrijwilligerswerk

Hallo lieve mensen!

Via mijn ouders hier even een bericht van mij, die zij (als het goed is) voor mij op mijn waarbenjij.nu hebben geplaatst. Inmiddels ben ik aangekomen bij de plaats van het vrijwilligerswerk en dit is flink wennen zeg....Zo is het hotel zo ongeveer het enige gebouw in het dorp, geen winkeltjes in de buurt en dus al helemaal geen internet :( Dus hebben we vanavond een taxi gehuurd die ons 20 km verderop naar een dorpje heeft gebracht om hier in een internetcafe even wat te kunnen internetten.......En de computers hier komen uit het jaar nul dus ik kan niet eens op mijn eigen site inloggen, gelukkig nog wel een mail versturen dus hopen dat het op deze manier aankomt. Zal dus de aankomende weken minder bereikbaar zijn via de mail........

Mijn vorige blog had ik afgesloten met de middag in Saigon. `s avonds hebben we hier nog wat gegeten en daarna zijn we nog over een marktje gelopen waar je hele mooie dingetjes had. Dus nog even een armband gekocht (die nu al weer is geknapt door het vliegtuig L) en nog 4 armbanden. Verder heb ik nog een mooie trolley gekocht die er maar bij moet als handbagage omdat je hier toch meer koopt en ook nog wilt kopen…..Verder hebben we nog bij 2 barretjes een cocktail gedronken en daarna zijn we naar het hotel gegaan.
Zondagochtend werden we om 8.15 opgehaald bij het hotel en naar het vliegveld van Saigon gebracht, waar we volgens de gids 2 uur van tevoren moesten zijn en wat volgens de gids ruim een uur rijden was. Nou, niet dus…we waren er om 8.45, we konden wel gelukkig gelijk inchecken dus waren we de grote bagage kwijt (oeps, m`n backpack woog 24,6 kg:$). Na het inchecken begon het wachten, wat achteraf ook nog wel weer snel ging want om 11.00 mochten we het vliegtuig in. Dit duurde allemaal al wat langer en om 11.30 zouden we eigenlijk vliegen, maar dit werd 12.00 uur omdat de bagage allemaal nog niet in het vliegtuig was. Het was een heel groot vliegtuig dus gelukkig niet zo gevoelig voor turbulentie, ook al was ik wel blij dat ik om 13.47 weer veilig op de grond stond in Hanoi. Bagage opgehaald en we werden weer opgehaald door iemand van Buffalo tours, die ons weer naar het hotel in Hanoi bracht. In dit hotel hadden we al wel eerder geslapen dus we wisten dat het er schoon en goed was. De anderen wilden nog even de stad in maar ik voelde migraine opkomen dus ben ik even op de kamer gaan slapen, heerlijk! Gelukkig zakte de hoofdpijn snel af nadat ik wat had geslapen en gedoucht had! Gezellig even met thuis gebeld en op de hoogte gebracht van de grote brand bij de wok, gebeurt er ook nog wat in Ommen :D Toen de rest er ook was zijn we uit eten gegaan in Hanoi, wat ook wel weer gezellig was om in deze stad te zijn. Na het eten hebben Marije en Bertine ook nog een trolleytas gekocht en zijn we nog even over de markt gelopen voordat we teruggingen naar het hotel.

Maandag ging de wekker om 8.00 uur en werden we om 9.00 opgehaald door een gids van Buffalo tours die met ons meeging naar het vrijwilligerswerk. We gingen eerst langs het project waar Sabrina en Gabi heen gaan, dit is in Hanoi. Nadat we hen hadden afgezet reden wij verder naar het plaatsje…..waar ons project zou zijn, hier kwamen we om 11.00 uur aan bij het hotel. We hadden de afgelopen weken redelijk luxe hotels gehad dus dan viel dit hotel eigenlijk wel een beetje tegen. We hebben gelukkig wel een 3 persoonskamer, wat heel gezellig is natuurlijk! De kamer was echt vies, overal stof dus besloten we om eerst maar eens goed te gaan schoonmaken. Dus met een sopje met wasmiddel en wegwerpwashandjes zijn we gaan poetsen! Nadat we hadden schoongemaakt kregen we hier om 12.00 een lunch en na de lunch hebben we onze tassen enzo uitgepakt, wel lekker dat je hier gewoon een poosje blijft zodat je alles een plekje kan geven. Om 13.30 gingen we met twee gidsen naar het centrum waar we gaan werken. We gingen eerst nog langs een ander centrum, waar een jongen van onze groep gaat werken. Dit centrum was echt heel erg mooi, heel schoon en vrolijk en mooi ingericht dus dat leek heel goed tijdens de rondleiding. Vervolgens reden we verder naar ons centrum en dit was wel even wat anders. Toen we aankwamen had de directeur geen tijd om even met ons te praten omdat hij in vergadering was, dus begonnen we aan onze rondleiding. We kwamen eerst bij kinderen die lichamelijk gehandicapt waren, ook veel slachtoffers van de Agent Orange tijdens de oorlog hier in Vietnam (toch maar goed dat we naar het war museum zijn geweest….) Deze kinderen waren nog vrij vrolijk en konden zich nog aardig goed verplaatsen enzo. We staken de weg over en kwamen eerst langs een gebouw waar oudere mensen verbleven, zowel lichamelijk gehandicapt als met psychische gevolgen door de oorlog. Ze noemden dit ouderen maar er waren ook nog wel veel jonge mensen bij. We keken ook bij de baby`s, dit waren allemaal "gezonde" baby`s die wees zijn of te vondeling waren gelegd. Hier mochten we niet naar binnen omdat ze nog een beetje bang waren dat we de griep hadden. We liepen verder langs nog meer gebouwen, allemaal met geestelijke en lichamelijke gehandicapte kindjes. Dit was wel even slikken en heftig om te zien, ze lagen daar allemaal bij elkaar in een grote box en we kregen te horen dat ze daar altijd lagen en er eigenlijk ook niet uit kwamen, sommige kindjes lagen zelfs gewoon vastgebonden. Er waren wel wat kindjes die op een stoel zaten maar eigenlijk gebeurde er heel weinig mee, heftig! Ook de hygiëne was slecht voor wat wij gewend waren, het stonk in de kamers en overal zaten vliegen bij de kindjes! Wij vroegen ook nog naar het medische centrum en daar liepen we ook nog even langs, waar we een dokter ontmoeten. Deze dokter vertelde dat we wel met hem mee mochten lopen. Hij vroeg of we konden injecteren en wat we verder zo`n beetje konden maar we wilden natuurlijk eerst graag meekijken met hen. Ze vertelden dat de opleiding tot verpleegkundige hier 2 jaar duurt en dat je na 4-6 jaar al arts bent. We spraken af om morgen om 8.00 aanwezig te zijn op het centrum en dan maar zien wat we daar kunnen doen, gelukkig is de gids de aankomende 4 dagen nog bij ons.

Nadat we terug waren van de centrums hebben we hier in de omgeving wat rondgelopen, tegenover het hotel is een heel groot meer waar je volgens de gids kunt zwemmen. Dit lijkt ons zelf niet zo`n heel goed idee omdat het hier nog steeds heel erg warm is en het water in het meer niet stroomt. Verder nog even wat verder gelopen langs wat winkeltjes, waar ze allemaal dezelfde dingetjes verkopen. Weer terug in het hotel kregen we wat informatie van de gids over de omgeving hier. We kunnen bijvoorbeeld de bus nemen naar Hanoi, dan ben je 2 uur onderweg voor ongeveer 1 euro. Verder is het dichtstbijzijnde internetcafé en geldautomaat op 20 km van dit hotel, dus wordt lastig om wat te communiceren. Zelfs als we een taxi nodig hebben, moeten we dit een dag van tevoren regelen omdat die vanuit een andere plaats moet komen.
We kregen hier in het hotel avondeten en daarna zijn we even met gids naar een soort van guesthouse hiernaast gelopen. Hier waren we de middag ook al geweest maar toen verstonden ze ons niet. We hadden daar namelijk een computer zien staan en we wilden graag weten of we die ook mochten gebruiken tegen betaling. Eerst waren ze hier niet zo happig op maar ze vertelde dat ze ons zo aardig vond lijken en als we haar een beetje engels zouden leren zouden we de computer wel mogen gebruiken. Dit was voor ons natuurlijk een hele opluchting en we waren blij dat we eventueel hier achter internet konden.

Vervolgens weer terug naar het hotel gegaan en gedoucht en met behulp van de laptop van Anita en Adine alvast een stuk van deze blog geschreven! Daarna gaan slapen, wat wel even weer wennen was op deze harde bedden hier….
Dinsdagmorgen ging de wekker om 6.20 en zaten we om 7.00 klaar aan het ontbijt. Het regende alleen gigantisch hard, dus tijdens het ontbijt vertelden de gidsen dat we niet op de fiets naar het vrijwilligerswerk zouden gaan, dus dit werd afgebeld. Dus toen waren we om 7.30 weer terug op onze kamer…..tsjah, en dan? Eerst nog maar een beetje wat geslapen en daarna maar in een boek begonnen…die krijg ik hier vast wel uit want er valt hier verder niet veel te beleven:P Om 12.00 kregen we te horen dat we om 13.30 alsnog op de fiets naar het vrijwilligerswerk zouden kunnen, het was namelijk ondertussen gestopt met regenen. Dus even wat chocoladecakejes als lunch genomen en ons klaargemaakt om op de fiets te stappen. De fietstocht van ongeveer 5 km duurde 20 minuutjes en ging bult op, bult af....wel even wennen dus op een fiets zonder versnellingen enzo:P Maar goed, we hebben in iedergeval een fiets en kunnen dus naar het centrum toe...Meelopen met de dokter zat er dus vandaag niet meer in maar dat hebben we dus afgesproken voor de volgende dag. De manager van het centrum was bezig met het vieren van "vrouwendag" dus had geen tijd voor ons. Gelukkig was onze gids mee en die vertelde dat we eerst wel mochten gaan spelen met de kinderen in gebouw 5/6. Dit zijn de kinderen van het centrum die nog het "beste af" zijn qua handicap, zij kunnen nog lopen en hebben nog wel begrip en kunnen ook wel wat vertellen. Gelukkig had Adine een bal mee die we hebben opgeblazen en zijn we met de bal gaan gooien, sommige kindjes reageerden hier gelijk op maar er waren natuurlijk ook hele verlegen kindjes bij, die we meenamen om mee te gaan spelen. Het is nu lastig om te omschrijven wat we daar precies doen en hoe de kindjes erop reageren....dit moet je gewoon zelf meemaken en ervaren om erover te kunnen praten...zo`n totaal andere wereld daar! Nadat we ongeveer een uurtje hadden "gespeeld" werden we om 15.00 verwacht bij gebouw 1, 2, 3 en 4 waar we zouden kunnen helpen met het voeden van de kindjes. De kinderen in deze gebouwen zijn zwaar gehandicapt, zowel lichamelijk als geestelijk en de hygiene is er zo slecht dat het er echt "vies" en heel armoedig uitziet. De kinderen zitten of op een (po)stoeltje of liggen met z`n 5-en bij elkaar in een grote box. In een kamer zijn ongeveer 20 kinderen met 2 leidsters. De leidsters zetten/sleurden de kinderen op een stoel of legden ze in een rij in de box en ik kreeg een grote bak met rijst en 1 lepen waarmee ik 3 kinderen eten moest geven, waarvan er 1 erg verkouden/ziekig...tsjah, wat moet je dan? Moeilijk hoor, maar goed je ziet ook dat het gewoon echt niet anders kan en dat is juist zo lastig! Dus ik die 3 kindjes eten geven waarvan er een gelijk weer overgaf (oeps!). Na het eten geven werden de kinderen allemaal weer in hun box "gelegd" (zal maar niet vertellen hoe dat gaat....dan heeft Kayla het bij ons thuis echt nog stukken beter) waarbij Bertine en ik hielpen door heel voorzichtig een kindje in de box te leggen met z`n 2-en. Nadat alle kinderen in de box lagen werden er emmers water volgeladen en moest ik dit over de grond gooien zodat alle rijst enzo weer weg ging door het putje....en dan laten opdrogen...dat is schoonmaken hier! Om 16.15 zat onze dag erop en konden we weer op de fiets terug naar het hotel! Daar aangekomen gelijk gedouched en `s avonds gegeten in het hotel (kan gewoon nergens anders) en op de kamer nog wat nagepraat met z`n zessen over onze dag.

Woensdagmorgen ging de wekker weer om 6.20, moeilijk opstaan! Moet hier nog wel heel erg wennen aan de "bedden" (of hoe je het ook noemen wil....zooow hard!) dus echt lekker slapen lukt nog niet, maar moet dan maar denken dat ik niet zoveel moet zeuren want het kan dus nog zoveel erger! Na het ontbijt om 7.30 op de fiets, regende weer iets maar gelukkig wel een stuk minder! Om 8.00 waren we er en konden Marije, Bertine en ik naar het "medische centrum" om daar mee te lopen met de medische staff! Toen we daar aankwamen konden we op een stoel gaan zitten en werden we volgens ons eerst belachelijk gemaakt:P Je kon gewoon zien dat ze het over ons hadden maar we begrepen er natuurlijk helemaal niks van, dus heb ik m`n woordenboek opgehaald maar werden we nog niet zoveel wijzer van. Wel heel lastig hoor zo`n taalbarriere. Maar goed, we mochten alledrie met een andere verpleegkundige meelopen. Degene met wie ik meeliep haalde eerst alle medicatie uit de kast en daarna liepen we een aantal gebouwen bijlangs. Zo gaf ze aan verschillende kinderen medicijnen, door een kindje op de grond in de houtgreep te leggen, neus dicht te knijpen, mond open en water bij de medicijnen naar binnen gieten, zodat het kindje wel moest slikken! Bah, echt niet leuk om te zien! Daarna kreeg ik een spuit in m`n handen maar heb gezegd dat ik dit nog niet wilde doen! Nadat we hadden meegelopen met de verpleegkundige werden we om 9.00 weer naar een gebouw gebracht waar we weer konden helpen met het voeden. Daarvoor had ik nog even met de staff apart ergens gezeten, wat fruit eten voordat ze begonnen aan hun dienst! We hielpen met eten geven, had nu 4 kindjes, waar ik nog zo lang over deed als de staff over 10 kinderen:P). Na het eten geven mochten we spelen met de kinderen dus heb ik mijn bellenblaas opgehaald en ben ik terug gelopen naar gebouw 3, waar ik ook de kindjes eten had gegeven. Deze kindjes zijn zo zwaar gehandicapt maar door de bellenblaas lukte het toch om een lach op de gezichten te krijgen, zo mooi! Nadat we wat hadden gespeeld was het 10.45 en kwam de gids ook weer terug. Hij zij dat we nu pauze hadden tot 14.00 uur. We hebben in het centrum een rustruimte gekregen voor ons vijfen, met 3 bedden. Dit is echter niet fris en we hoeven ook niet te rusten dus hebben we het als opslag gebruikt:P We hebben wat nagekletst, Anita en Adine waren naar de stad geweest om wat speelgoed en spullen te kopen dus dat hebben we even bekeken. Om 12.00 zouden we met de gids naar een restaurantje in de buurt waar we tussen de middag eventueel een lunch zouden kunnen krijgen! Nou...dat hoeft de volgende keer ook niet meer, het restaurantje was best smerig en het eten was ook niet zo lekker dat we in vervolg wel broodjes extra bij het hotel bestellen en deze meenemen voor tussen de middag, echte hollanders;) Na de lunch kwamen we erachter dat er een heel nieuw gebouw is bij het centrum waar geen gebruik van wordt gemaakt. We kwamen daarachter omdat Anita en Adine een schoolbord hadden gekocht en ze dat daar naar toe brachten. We zijn daar gaan kijken en naar lang overleg en praten hebben we toestemming gekregen om in een ruimte van dit gebouw een klaslokaal te mogen maken. Dit lokaal is erg vies van de verbouwing maar verder dus nog nieuw. We willen morgen naar een winkel gaan met de gids en daar tafeltjes en stoeltjes gaan kopen en dan het klaslokaal gaan opfleuren met de kindjes en misschien ze wat proberen te leren. Het is volgens ons namelijk ook zo dat de kinderen ook "dom" worden gehouden, vooral de kinderen met een lichamelijke handicap kunnen veel meer dan alleen de hele dag op een stoel zitten. Er valt hier dus genoeg te doen zoals jullie wel kunnen lezen en ik zou er zo nog veel meer over kunnen typen. De zwaargehandicapte kindjes bijvoorbeeld komen nooit buiten, ze zitten de hele dag op hun stoel of liggen in de box. We zijn dus ook van plan om deze kindjes eens een keer mee te nemen naar buiten.....

Ow, m`n blog wordt alweer veel te lang maar er valt hier zooooveel te doen, we moeten dus ook oppassen dat we niet teveel willen doen. Wij zijn tenslotte over 4 weken weer terug en die kindjes blijven daar achter, maar als je ergens een bgin mee maakt kunnen andere vrijwilligers er op den duur weer mee verder!

Alle webloglezers bedankt dat jullie de tijd hebben genomen om dit verhaal te lezen, er valt hier dus zoveel te doen in een zo totaal andere wereld dan waarin wij leven! Het besef dat wij zo luxe leven en zo verwend zijn dringt nu pas echt tot me door, zo oneerlijk soms!

Zoals jullie al eerder hebben kunnen lezen zit ik op 20 km van een internetcafe dus het zal waarschijnlijk wel wat langer duren voordat er eens een nieuwe blog op komt, maar ik kan toch niet alles typen, de verhalen zullen ook zeker thuis nog komen (gelukkig houd ik ook een schrift bij hier!).

Doe rustig aan daar en we tot horens!

Heel veel liefs Krista